Wie bezit de pissebed?

Wie bezit de pissebed? De meeste kinderen aan wie ik deze vraag stel filosoferen er vrolijk op los! Want kun je natuur bezitten? Durf je je tuin te delen met anderen of hou je het liever voor jezelf? Wat doen we met slakken in de moestuin? Is onkruid stout? En de kippen, mogen die gewoon rondscharrelen of moeten die in een hok? Wie heeft ooit bedacht dat een stukje aarde van iemand kan zijn? 

Mollen zijn de schrik van elke tuinliefhebber, maar in onze tuin zijn ze gewoon welkom. Het zijn namelijk heel nuttige dieren. Hun tunnels houden de bodem luchtig. Eigenlijk is een tuin vol molshopen een goed teken, want dat betekend een rijk bodemleven! Het zijn de wormen waar de mol op af komt. En veel wormen, aaltjes en beestjes in je tuin zorgen voor bemesting van de bodem. Een permacultuur tuin is een tuin vol biodiversiteit. En een gezonde bodem is de basis voor gezonde planten. Dus wij delen onze tuin graag met andere diersoorten dan wijzelf. Zo plaatsen we onszelf weer terug in het ecosysteem. En ons hondje Annie heeft het er maar druk mee, want zij ziet mollen weer als een lekker hapje en probeert ze te vangen!
 

Bezit is een verzinsel van het ego. In een voedselbos is er genoeg voor iedereen! Het Hof van Eden terug op aarde. Hoe mooi zou dat zijn? De principes van permacultuur zijn: zorg voor de aarde, zorg voor de mensen en deel de weelde. Vanuit die gedachte zou onze wereld er heel anders uit kunnen zien. Dan zou het een wereld zijn vol met gezonde mensen, dieren en natuur. In plaats van deze wereld van controle, macht en bezit. Noem mij een dromer, maar ik ben niet de enige. John Lennon zong het al. Een betere wereld begint in je eigen tuintje!